Mijn website heeft wat stilgelegen de afgelopen tijd. Op Instagram was ik wel actief, maar op judo gebied was er verder gewoonweg niet veel te melden. Want nadat ik de Grand Slam in Parijs had gedaan, stond begin maart de Grand Prix in Rabat gepland. Die ging niet door en toen ging het snel met de afgelasting van alle evenementen. Je kunt wel stellen dat het coronavirus ook de judosport in een houdgreep heeft gekregen. Momenteel weet ik nog niet wanneer we weer wedstrijden kunnen doen. Dat we inmiddels al wel weer mogen sparren, is echter al heel mooi.
Het is al even geleden dat er een nieuw bericht op mijn website kwam. Dat wil niet zeggen dat ik stil heb gezeten. In tegendeel. Voor mij is het jaar goed begonnen, maar het was ook druk. Zo ben ik gestart met een trainingsstage in Oostenrijk, wat erg leuk was. Ik heb daar een goede voorbereiding op het seizoen van 2020 gehad en heb met veel goede tegenstanders kunnen sparren. Inmiddels heb ik er al twee toernooien opzitten, met als hoogtepunt toch wel mijn deelname aan de Grand Slam van Parijs zondag.
Met een zilveren medaille keert Hilde naar huis terug vanuit het Russische Izhevsk. Die wist ze te veroveren tijdens de daar georganiseerde Europese kampioenschappen judo voor judoka’s onder de 23 jaar. Ze moest in de finale haar meerdere erkennen in de Georgische Mariam Tchanturia. “Ik baalde na afloop eigenlijk best wel, want ik wilde graag kampioen worden”, vertelt Hilde. “Maar nu, een dagje later, kan ik best blij zijn met zilver op de EK.”
Twee weken na haar Nederlandse titel en drie weken na haar bronzen medaille bij de Grand Prix in Tasjkent, kwam Hilde zondag opnieuw in actie. In de Estse hoofdstad Talin deed ze mee aan het daar georganiseerde European Open toernooi. Met succes, want ditmaal mocht Hilde na afloop de zilveren medaille in ontvangst nemen. Ze versloeg de Zweedse Ida Eriksson en Deense Emilie Sook beiden op ippon, waarna ze in de finale haar meerdere moest erkennen in Alina Lengweiler uit Zwitserland.
Het is Hilde zondag gelukt om Nederlands kampioene te worden in de -70 klasse. In Almere wist ze Margit de Voogd in de finale te verslaan in de golden score. Hilde had in de halve finale al weten af te rekenen met Esmee van Schaardenburg, nadat ze de ronde daarvoor Dagmar van Wonderen versloeg. “Ik ben trots op deze Nederlandse titel”, zo liet ze na afloop weten.
Nadat ze eerder dit jaar al voor de eerste keer in haar carrière mocht strijden om een medaille in een Grand Slam toernooi, is Hilde er zaterdag in geslaagd om voor het eerst eremetaal te bemachtigen in een Grand Prix toernooi. In Tasjkent, de hoofdstad van Oezbekistan, wist ze een bronzen plak te veroveren. “Dit is mijn eerste medaille in de IJF World Tour en ik krijg ook veel punten voor de wereldranglijst, wat ook best cool is. Ik ben echt super blij!”
Voor de eerste keer in haar carrière heeft Hilde bij een Grand Slam toernooi mogen strijden voor een medaille. In Düsseldorf wist ze zaterdag drie keer te winnen en zo de halve finale te bereiken. Daarin verloor ze van de Duitse Miriam Butkereit, waarna ze in de strijd om brons haar meerdere moest erkennen in Maria Bernabeu uit Spanje. “Had je dit gisteren tegen mij gezegd, dan had ik hiervoor getekend.”
Bij de Grand Prix Tel Aviv is Hilde vrijdag blijven steken in de achtste finales. In de op één na grootste stad van Israël won ze in de eerste ronde van de Italiaanse Carola Paissoni, maar verloor ze vervolgens van Anna Bernholm uit Zweden. Bernhom wist uiteindelijk door te stomen naar de finale en daarin de toernooiwinst naar zich toe te trekken. Na afloop kon Hilde toch met een tevreden gevoel terugkijken.
De afgelopen jaren is er op sportief gebied best wat gebeurd. Ik ging op Papendal trainen, maakte de overstap naar de senioren en werd eind 2017 Europees kampioene bij de vrouwen onder de 23 jaar. Dat laatste is één van de prestaties waar ik trots op ben en het zijn verhalen die ik graag wil […]